De tranen van Theresa May, vorige week, vielen me op. Ze raakten me niet, terwijl ik doorgaans best vatbaar ben voor emoties van anderen. De ijzeren premier, met ‘Maybot’ als veelzeggende bijnaam, gaf zich uiteindelijk gewonnen in het multilaterale Brexit gevecht. Onvermijdelijk. Ze was stoïcijns tot het laatst. Ten langen leste viel haar pantser.

De tranen van Ten Hag, een paar weken ervoor, vielen me op. Of liever, het ontbreken ervan! De Ajax-coach die ‘the Class of 2019’ tot grote hoogte wist te brengen, voelde zich na de uitschakeling ‘alsof er een vrachtwagen over hem was gereden’, maar geen tranen. Na zo’n seizoen was een teken van diepe emotie niet vreemd geweest. Temeer daar ik hem het hele jaar niet op een pantser heb kunnen betrappen.

Het vergelijken van May en Ten Hag als leiders is onzin op vele manieren. Toch is het aardig er een aantal overeenkomsten en verschillen uit te halen. Beiden hadden een onmogelijke opdracht en bij de start weinig steun. Hun aanpak echter was enorm verschillend, of liever hun ‘zijn’.

De Twentenaar stond in de Amsterdamse cultuur al snel met 1-0 achter. Maar Erik heeft zichzelf helemaal gegeven; qua discipline, maar vooral, belangrijker, met alle registers open. Hij is in echte verbinding gegaan met z’n stakeholders, met name met z’n spelers. Hij heeft gewerkt aan teamgeest, zelfs vriendschap. Geen silo’s, geen solo’s. Door de verbindingen heeft hij maximaal randvoorwaarden gecreëerd om samen succesvol te kunnen zijn. Hij gaf vertrouwen en kreeg er resultaten voor terug. Nu gevierd, vol energie.

May heeft zichzelf ook helemaal gegeven, tomeloos, maar zichzelf niet laten zien. Ze heeft alle stakeholders in binnen- en buitenland wel 100 keer bezocht. Steeds met kleine coalities werken aan nipte meerderheden. Proberen in controle te blijven over het proces en de spelers. Ze vocht vanachter een zakelijk pantser, gaf niets persoonlijks, wist (het) niet te verbinden. Ook nu overheerst het beeld dat ze er alleen voor stond, solo / silo. Nu moe, kapot, op.

Wij, het publiek reageert. Waar velen spottend naar (de Britse) politiek kijken, zijn vriend en vijand trots op Ajax. Het positieve slaat over op de tribune. Champions League voetbal is weer leuk.

Nogmaals, politiek en voetbal zijn echt iets anders. Maar vanuit de overeenkomst van ‘de onmogelijke opdracht’, valt het verschil tussen deze leiders zo op. Elk succesvol team heeft techniek, tactiek en talent als basis, maar het “extra” voor topprestaties komt voort uit discipline, durf en de vriendschap het onvoorwaardelijk samen te doen! Dat begint met het elimineren van afstand. Daarvoor moet de silo geslecht, de solo staat ten dienste van het collectief. Het pantser moet af; geef je helemaal op alle dimensies. Hoe meer controle je uitoefent, des te minder verbinding je bereikt. Dat is niet alleen zo bij Ajax, dat is ook in uw board, organisatie, projectteam. Go!

De tranen van Ten Hag had ik wel willen zien. De tranen van Theresa kwamen voor mij te laat.