Schoolplein

Als klein kind was ik (naar zeggen van mijn moeder) een onschuldige, best gevoelige, lieve jongen. Door schade en schande werd ik echter vroeg ‘wijs’. Op het schoolplein moest ik regelmatig rennen voor m’n leven. Zo ontstond een goed gevoel voor gevaar en veiligheid. Teruggetrokken op mijn slaapkamer vluchtte ik in muziek en droomde ik over een carrière in het buitenland.

In m’n verdere pubertijd ontwikkelde ik een sterk harnas, krachtige logica en een goede intuïtie. Een harnas om me te beschermen, logica om een weg naar voren te ontwikkelen en intuïtie om het gevaar voor te kunnen zijn. Laat ik niet overdrijven, zeker niet omdat het helemaal goed is afgelopen, maar rozengeur en maneschijn was het allemaal niet. Velen kennen mij als een onverzettelijke doorzetter. Die wilskracht en bewijsdrang is in m’n jeugd geboren.

Aanvankelijk maakte ik carrière op kracht en ratio. Tot bleek dat dat te veel schade opleverde. Schade was bijvoorbeeld dat, naar ik later begreep, m’n omgeving rekening hielden met mijn korte lontje. Ze waren op hun hoede. Er was, rondom m’n vijfendertigste, zelfs een collega die mij durfde zeggen dat ze bang voor mij was. Ik ben haar daarvoor nog steeds heel erg dankbaar. Dat was de alarmbel die ik nodig had. Dat was precies niet wat ik wilde. Haar interventie heeft een goede en belangrijke ontwikkeling in gang gezet.

Met het ‘terug-‘ontwikkelen van mijn gevoelige of intuïtieve kant kon ik mijn tweede been bijtrekken. Een steeds beter evenwicht tussen ratio en emotie, kracht en gevoel, maakt(e) me een andere man, professional, vader, vriend, manager, vrijwilliger, ….. Zonder harnas heb ik het tweede deel van mijn carrière kunnen bouwen aan de combinatie van blauw en rood. Het is terug te zien in de roots van het adviesbureau waar ik meer dan vijfentwintig jaar met hoofd, hart en ziel aan getrokken heb.

Help ik als kritische vriend teams en individuen met dat evenwicht. Als professional lever ik iig alles dat ik zelf geleerd heb. In veel van mijn opdrachten herken ik een(zelfde) soort schoolplein. In de analogie van een schoolplein zie je vrijwel alles dat er speelt in de organisatie. Alle (verbale en non-verbale) communicatie laat de verhoudingen zien; de macht, kracht, competenties, spelletjes, groepsvorming, besturing, toezicht…, kortom alles. Dat (leren) doorzien door in leiderschap de combinatie van ratio en intuïtie te gebruiken geeft mijn relaties een voorsprong. Een aanbeveling waard.

Met de komst van AI neemt de noodzaak voor Bestuur en Management om het intuïtieve deel van leiderschap serieus te nemen alleen maar toe. Niet sec, solo, dat gaat zweven. Maar verbonden, gegrond. AI zorgt ervoor dat niet alleen informatie maar ook kennis overal beschikbaar is. Voor de bestuurlijke uitdagingen zijn daarenboven creatieve, intuïtieve en verbindende eigenschappen van mensen onontbeerlijk. Ik gun iedereen een schoolplein om er mee te oefenen.