Ruim vijf jaar later belde hij weer. BU-directeur, 52. Nu was hij bedrukt, aangedaan. Niet zo ‘niets aan de hand’ als de eerste keer dat we elkaar spraken. Toen had hij alles mee: bliksemcarrière, gelukkig getrouwd, fit, vrienden, gezonde kids. De wereld aan z’n voeten. “Ik kan er ook niets aan doen”, zei hij, “alles dat ik aanraak verandert in goud’. Toch was hij niet arrogant of alleen maar bezig met status of de materialistisch buitenkant. Zo had hij het goede voor met z’n mensen, zei hij. En dat klonk geloofwaardig, hoewel ik niet kon checken of dat bij hen ook zo overkwam.

Waarom hij tegenover mij zat? Tsja, dat wisten we eigenlijk allebei niet. Zijn baas had tijdens een ontwikkelgesprek gezegd dat alles verschrikkelijk in orde was, maar dat hij bij z’n vlekkeloze presentaties “geen verbinding maakt”. “Wellicht kun je wat sparring gebruiken” had hij gezegd.

Lang verhaal kort, nee, onze gesprekken leverden toen weinig op. Zijn conclusie; een coach heb ik niet nodig. In ieder geval nu niet.

In dat laatste kreeg hij gelijk. Vijf jaar later hervatten wij onze gesprekken. Of liever, begonnen we overnieuw. Want? De bomen bleken niet tot de hemel te groeien, trouw was plots niet eeuwig, z’n rug haperde en in de company werd een andere kroonprins koning. In alles was onze interactie deze keer anders. Nog even intelligent, erudiet zelf, maar met iets van nieuwsgierigheid. Aanvankelijk vanuit twijfel (‘wat heb ik gemist’), oordeel (’hoe kon ik zo stom zijn’). Daarna zoekende (‘wat is er dan nog meer’, ’in welk patroon zit ik dan’ en ‘hoe komt het dat ik deed wat ik deed en dacht wat ik dacht’). Zoals bij zovelen, de rugzak met onverwerkt verleden was nogal zwaar. Des te meer respect voor de prestatie die hij, op wilskracht, al die jaren leverde.

Werk aan de winkel. Alleen maar van een leien dakje bestaat niet. Iedereen heeft wonden of oude pijnen. We vinden een manier om daarmee om te gaan. Succesvol mee te zijn. Daar kun je heel ver mee komen. Maar soms zet het ook iets op slot, zoals, in dit voorbeeld, het maken van verbinding. Succes motiveert. Ga zo door! Het ontneemt zicht op reflectie en bedekt de noodzaak tot introspectie. Een patroon heeft de neiging een patroon te zijn, immers. Oogkleppen.

Veel mensen hebben de pech van succes. Zijn zo de kunst van vallen en opstaan verleerd. Te lang de wind in de rug beperkt het vermogen om te zien dat het landschap om je heen verandert. Succes, en andere ‘verdovende middelen’ als rijkdom, alcohol, drugs, etc, beperken tijdige introspectie.

Inmiddels kan hij weer lachen. De klap kwam hard aan, maar die is hij weer te boven. Hard werken, aan z’n wilskracht lag het niet :). Een mooie man. Back on track. Maar dan anders. Voelsprieten staan aan. Intuïtie mag er zijn. Mensen willen graag voor hem werken. Niet alles wat hij aanraakt verandert in goud, maar z’n team is goud waard.

Succes stopt ontwikkeling. Toch wens ik u een succesvol 2025!!

Het hier eens over hebben met een kritische vriend? Welkom!

(0653193747)