Wat is ons grootste probleem; klimaat, emigratie, armoede, sociale eenzaamheid, voeding, veiligheid, gezondheid? Een relevante vraag op de dag van de verkiezingen. Of is ons grootste probleem dat we zoveel problemen hebben? Dat we niet weten waar te beginnen. Beide niet, lijkt me. Ons grootste probleem is dat we geen problemen ervaren. Ze zijn er wel, maar we ervaren ze niet. Dijken ga je verhogen zodra je natte voeten krijgt. Niemand ontkent een van bovengenoemde problemen; er zijn meer mensen met obesitas, sociale verlorenheid, een gang naar de voedselbank of met een buitenslaapplek in Ter Apel dan ooit, maar in algemene zin hebben we het goed. We zijn verwend.

De Europese verkiezingen van vandaag zullen een lage opkomst hebben. Het leeft niet, zo wordt gezegd. Wat leeft niet? Europa niet, de politiek niet, of hebben we de interesse in onszelf als gemeenschap verloren? Mijn stelling is het laatste. Veel mensen maakt het in de kern helemaal niets uit. Gericht op zichzelf, consumentisme. Als ‘ik’ het maar goed heb. Je hoort veel klagen en politici worden weggezet als elite of instituties die de burgers niet willen horen, maar we nemen vandaag in meerderheid niet eens de moeite naar de stembus te lopen. Wie veroorzaakt dan afstand? Was de politiek vroeger zoveel nabijer of beter. Ik denk het niet. We hebben gemiddeld gesproken eenvoudigweg minder primaire zorgen om ons druk over te maken. Generaliserend; deze groep stemt en doet niet mee en stelt zich op als verwend slachtoffer.

Tegelijkertijd zijn er veel mensen die ergens voor gaan. Wijkverpleegkundigen, bestuurders met een missie, ondernemers, start-ups, onderwijzers, ….. en ook veel politici. Ze lopen zichzelf voorbij, zijn er altijd, je kunt helemaal van ze op aan. Ze hebben karakter en het beste voor met iedereen. Behalve met zichzelf. Het is 24-7 ‘aan’ staan, bereikbaar zijn, altijd een luisterend oor, goed bedoelde adviezen en de handen uit de mouwen. Het werk zien. Én oppakken. Nergens te beroerd voor. Met alle gevaren voor de eigen gezondheid van dien; “uitrusten is voor mietjes”. Niet zelden brengt een ernstig verlies of ongeluk deze types pas terug in de realiteit, zo hard gaan zij voor hun ideaal; de ander. Natúúrlijk gaan deze mensen stemmen; ’s morgens als eerste of vlak voor sluitingstijd van de stemlokalen. Eveneens generaliserend; deze karaktervolle types doen mee en nemen een verantwoordelijkheid groter dan zichzelf.

Waar een klagende meerderheid dus primair bezig is met zelfbehoud is een karaktervolle minderheid bereid zichzelf te verliezen. En de verhouding tussen die twee wordt slechter. Natuurlijk kloppen beide generalisaties niet, maar wat ik groeiend mis in Nederland is het karakter van de tweede groep. Er is veel om ons écht druk over te maken, ook of juist via de politieke weg die daarvoor is. Daarom vandaag een stemadvies: doe mee. Neem onszelf serieus! Pas als je stemt kun je politici aanspreken op hun verantwoordelijkheid. Kies vóór! Dat is een mooie eerste stap naar het oplossen van onze problemen. Stem ‘desnoods’ op karakter.